သမုိင္း ၃-မ်ိဳး

သမုိင္း ၃-မ်ိဳး
-------------

လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကိုယ့္သမုိင္းကို ေရးေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းမ်ိဳးေတာ့ မေရးမိေစဖုိ႔ လုိအပ္လွေပသည္။ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းမ်ိဳး ေရးမိရင္ေတာ့ သားစဥ္ေျမးဆက္ အညြန္႔တုံးသြားလိမ့္မယ္။

သမုိင္းသုံးမ်ိဳး ရွိတယ္။

၁။ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္း
၂။ အဂုၤလိမာလသမုိင္း
၃။ ကႆပသမုိင္း

အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ျပီး ေလာကၾကီးကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့သူမွန္သမွ်ဟာ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္း ေရးေနသူလုိ႔ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီကေန႔ ကမၻာၾကီးကုိ ၾကည့္လုိက္။ ဘင္လာဒင္တုိ႔လုိ အၾကမ္းဖက္သမားေတြေၾကာင့္ လူသားေတြဟာ ေအးေအးလူလူ မေနရေတာ့ဘူးေလ။

``ေဒ၀ဒတ္သမုိင္း´´
--------------
ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းဟာ အစလည္း မေကာင္းဘူး၊ အဆုံးလဲ မေကာင္းဘူး။ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ရဟန္း၀တ္လာေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာက္ယွက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသခ်င္းဆုိးနဲ႔ ေသရတာပဲ။ ေသျပီးေတာ့လဲ ငရဲက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစလည္းမေကာင္း၊ အဆုံးလဲ မေကာင္းဘူး။

ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုံးကလည္း မေကာင္းဘူး။ ၾကီးေတာ့လည္း ဆုိးျမဲဆုိးဆဲပါ။ သံပုရာသီးမ်ားလုိ ၾကီးေလခ်ဥ္ေလပါပဲ။ အဲဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြဟာ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္း ေရးေနသူေတြပါပဲ။

ဒီလုိလူေတြဟာ ေလာကၾကီးကို ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေရာက္လာတာပါပဲ။  ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းေရးေနသူမ်ားဟာ ငရဲမင္းရဲ႕ စက္ကြင္းထဲမွာ လည္စင္းျပီးေတာ့ ခံေပဦးေတာ့။

ကုိယ့္ အတြက္လဲ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္၊ မိသားစုအတြက္လည္း မလုပ္ႏိုင္။ ေကာင္းတာဆုိလုိ႔ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မသြားဘူးတဲ့။ အဲဒါ လူ႔ငႏြားပဲတဲ့။  ဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေလာကၾကီးဟာ အက်ည္းတန္ေနတာ။

“အဂၤုလိမာလသမုိင္း”
------------------

အဂၤုလိမာလသမုိင္းက်ေတာ့ အစေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဆုံးေကာင္းတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဆရာရဲ႕ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕သမုိင္းဟာ အမဲစက္က်န္သြားတာ။

ဆရာက လူေတြ သတ္ခုိင္းတယ္ေလ။ သူကလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာ့စကားကုိ အဟုတ္ထင္ျပီး လုပ္လုိက္တာ။ “လူသတ္သမားၾကီး” ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီလုိ လူသတ္ျပီး ဆုိးသြမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားျမတ္စြာႏွင့္ေတြ႕တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာလုိက္ေတာ့ အဂုၤလိမာလဟာ သူ႔ရဲ႕အမွားေတြကုိ သိသြားတယ္။ အေမွာင္လမ္းမွာ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ထြန္းေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္။

သူဟာ အသိတရားေတြ ရလာတယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္သုံးသပ္တဲ့အခါ မွားမွန္း သိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သံေ၀ဂရျပီး ရဟန္း၀တ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ တရားက်င့္လုိက္တာ ရဟႏၱာၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ဓမၼေၾကာင့္ အဂုၤလိမာလရဲ႕ ဓားကုိင္တဲ့ လက္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလက္ ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီလုိပဲ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဆုိးတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ သံေ၀ဂေတြ ရလာျပီး ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ ဒီလုိျဖစ္လာတယ္။

``ေဂါပကလူၾကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း´´
--------------------
ေဂါပကလူၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ “ငယ္ငယ္တုန္းက မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ေသာက္တယ္၊ စကားမ်ာတယ္၊ ရန္ျဖစ္တယ္”တဲ့။

တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းက ေခၚတာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္။ တရားနာျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အျငိမ္းဓာတ္ေလး ရလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာသြားျပီး တရားနာျဖစ္တယ္။

အဲဒီေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သုံးသပ္တယ္။ “ငါမဟုတ္ေသးဘူး၊ ျပင္ဦးမွဘဲ”ဆုိျပီး စီးပြားေရး ေဇာက္ခ်ျပီး လုပ္တယ္။ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္လာတယ္။ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာေတာ့ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲၾကီးလုပ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြလည္း ေဆာက္တယ္။ တရားစခန္းေတြ ၀င္တယ္။

အခုေတာ့ သူကုိယ္တုိင္က ရိပ္သာ အက်ိဳးေဆာင္ၾကီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ မွားတာက မဆိုးေသးဘူး၊ မွားမွန္းမသိတာက ဆုိးတာတဲ့။ အဲဒါ အဂုၤလိမာလ သမုိင္း ေရးေနတာပဲ။ “လူေတာ္လူေကာင္း”လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။ 

“ကႆပသမုိင္း”
-----------------
အရွင္ကႆပကေတာ့ လူ႔ဘ၀တုံးကလည္း လူေတာ္။ ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ေတာ့လဲ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး။ ဘုရားႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သကၤန္းခ်င္းလဲေတာ္မူတယ္။ အဲဒီေနာက္ တရားေတြက်င့္လုိက္တာ ၈-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္ မူတယ္။

အရွင္မဟာကႆပဟာ “အားငယ္သူမ်ားကို အားေပး ရမယ္”ဆုိတဲ့အတုိင္း နိမ့္က်သူမ်ားကုိ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ ခ်ီးေျမွာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ က်င့္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြကို ဓမၼအေမြ ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။

သာသနာအတြက္ အေရးပါဆုံးအလုပ္ကေတာ့ သဂၤါယနာတင္ျခင္းပါပဲ။  သဂၤါယနာတင္တယ္ဆုိတာ ဘုရားေဟာတဲ့တရားေတြကုိ စိစစ္ျပီး အတည္ျပဳလုိက္တာပဲ။

အရွင္မဟာကႆပဟာ ဦးေဆာင္ျပီးေတာ့  သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူတယ္။ အဲဒါ ပထမဆုံးက်င္းပတဲ့ သဂၤါယနာတင္ပြဲပါပဲ။ ဒီလုိမေထရ္ျမတ္တုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကၾကီးထဲမွာ “ေလာကနိဗၺာန္”ကို ေတြ႕ေနရတာပါ။

တခ်ိဳ႕လူမ်ားဟာ ငယ္ငယ္တုံးကလည္း ေတာ္တယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့လည္း ေတာ္တယ္။ ပညာလည္း တတ္၊ အမ်ားအက်ိဳးကုိလည္း သည္ပုိး၊ ေစတနာကလည္း ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း အရွင္ကႆပကဲ့သုိ႔ အမ်ားအက်ိဳးသည္ပုိးသူေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိတယ္။
``မင္းကြန္းဆရာေတာ္´´
-----------------
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဆုိရင္ သံဃာတုိင္းက ဦးတုိက္ခံရတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးပါပဲ။ ပိဋကတ္သုံးပုံကို ႏႈတ္ငုံေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ကမၻာ့မွတ္ဥာဏ္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သြားတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ ေဆး႐ုံေဆးေပးခန္းေတြကိုလည္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ တိပိဋကနိကာယ္ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုိေက်ာင္းတုိက္ၾကီးမွ တိပိဋကဆရာေတာ္မ်ား တစ္ပါးျပီးတစ္ပါး ေပၚထြက္လ်က္ ရွိပါတယ္။ ေလာကၾကီးကုိ အလွဆင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးပါပဲ။

``သီတဂူဆရာေတာ္´´
----------------

သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးဆုိရင္ အမ်ားအတြက္ မနားမေန ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၈၀ ေရာက္ေနတာေတာင္ နားတယ္ဟူ၍ မရွိပါဘူး။ သီတဂူေဆး႐ုံၾကီးမ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းဆဲပါ။ ဗုဒၶတကၠသုိလ္မ်ားကုိလည္း တစ္ခုျပီး တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ေနဆဲပါပဲ။

ဆရာေတာ္ၾကီး မိန္႔တဲ့စကားကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ ``ငါကေတာ့ ေသမွ နားမယ္´´တဲ့။ အဲဒီေလာက္ ဇြဲေကာင္းတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးပါပဲ။ အဲဒါ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္းပါပဲ။

``ကႆပသမုိင္း မေရးႏုိင္ရင္´´
--------------------
ဒီေတာ့ မိမိတုိ႔ဟာ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း ေရးႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကႆပသမုိင္း မေရးႏုိင္ရင္ေတာင္ အဂုၤလိမာလသမုိင္းေလာက္ေတာ့ ေရးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ရဲ႕အမွားေလးေတြကို ျပင္ေပးၾကပါ။ မေန႔ကအသိထက္ ဒီကေန႔ အသိက သာရမယ္။ မေန႔က စိတ္ဓာတ္ထက္ ဒီေန႔ စိတ္ဓာတ္က ရင့္က်က္ရမယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အမွားမကင္းဘူး။ ဒီေတာ့ မွားတာက မဆန္းဘူး။

အေရးၾကီးတာက အမွားကုိ အမွားမွန္းသိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ သိျပီဆုိရင္လည္း ျပင္ႏိုင္ရမယ္။ ဘယ္သူမွ ေမြးကထဲကစ  ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပင္ရင္းျပင္ရင္းႏွင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကတာ။

လူ႔ဘ၀ ရေနသည့္အတြက္ မိမိအက်ိဳး သူတပါးအက်ိဳးကို တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ ဒါဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕သမုိင္းေလးဟာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္ေတာင္ ေလာကၾကီးကို အက်ိဳးျပဳတဲ့သူအျဖစ္ သမုိင္းက်န္ရစ္မယ္။
-----------------