"ဗုဒၶေန႔အခမ္းအနားမိန္႔ခြန္း - ျမန္မာ-အဂၤလိပ္"

"ဗုဒၶေန႔အခမ္းအနားမိန္႔ခြန္း - ျမန္မာ-အဂၤလိပ္"
(Thailand, Vesak 2558/2016 -Speech)

"A Buddhist View on World Peace"

Your Venerable
Excellencies
Eminent Scholars
Dhamma Friends
Ladies and Gentlemen

Good morning
It is my great pleasure and honour to be here at this great occasion of the 13th United Nations Day of Vesak Celebration 2016 (BC 2559) hosted by Mahachulalongkornrajavidyalaya University (MCU), with the theme "the Buddhist Path to World Peace"
On this most sacred days of Vesak Commemorating the Birth, Enlightenment and Noble Demise of Gautama Buddha, I sincerely wish to share "A Buddhist View on World Peace"
The world today is seen as a place where natural resources and human resources are abundant, yet it still lacks something that contributes towards maintaining peace and stability. It is nothing but the spirit of fellowship, and the lack of which is the major cause of war. Apart from military conflicts, there are of course many other kinds of conflict such as racial, political, economic and even religious conflicts, most of which are caused by the lack of the spirit of fellowship.
In a conflict each side has its own conceit. Both parties get used to blaming the other while claiming that they are right. They even use the name of religion to justify their actions, without truly following the teachings of their respective religions or even trying to understand it’s essence. It is evident that there would prevail peace in the world if people are calm and serene under the peaceful guidance of religions.
Following the First World War, there established many international organizations. Many authors put their focus on the subject of internationalism, and idealistic workers, hoping for a better future, started many international movements, but, all without exception, failed to maintain peace. Why? Firstly, they had not, for one reason or another, been able to carry out their plans. Secondly, they received insufficient support from the public. And thirdly, most of them had dealt only with the purely external, material adjustments, paying too much attention to the material side of life and too little to the spiritual side. The two sides are interdependent and interrelated, and the importance of both should be recognized.
Then came the Second World War, unparalleled in history for destruction. Unfortunately, since the end of the Second World War, the world has seen various states of chaos, conflicts and fighting. There has been instability in almost every part of the world, with devoid of peace and real happiness. And once again idealistic workers have tried to introduce new international organizations. But they are never successful unless the leaders and their followers carry out their plans in a spirit of world fellowship. Without this, there will probably be further wars, even more dreadful than the last.
The peace which we all desire is not the God's task to perform. It can only come about as a result of a reconstruction of thought, feeling and action by means of the spirit of fellowship, and such is the duty of all mankind.
The world we live can be compared to a global village and by making use of its wealth, strength and ability collectively, we can abolish poverty, unemployment, conflicts and other problems the world people are currently facing. To achieve success in solving global problems, it is vital that people need to learn to understand each other better by drawing closer and act together as members of one family, regardless of race, caste and religion. All religions teach their followers "what to do" to live in peace and happiness, and "what not to do" to stay away from misery, suffering and unhappiness. Buddhism teaches that it is no need to appeal to any external authority in the form of a deity for people's suffering, but only to the naturel desire of the human heart.
The real spirit of fellowship which is lacking in the world today can be promoted only through religion. Religion is an education of the heart with a view to refining our nature and elevating us in the scale of human beings. It is not merely theory but practice, and the heart, like the body, becomes healthy and strong by practical exercise. No doctrine merely held in the mind as an intellectual belief has any driving force nor value unless and until it is applied. The Buddha said, "A beautiful thought or word which is not followed by a corresponding action is like a bright flower with no scent. Such will bear no fruit."
Practice of the moral life is the very core and essence of religion, for it is action and not speculation, practice and not theory that count in life. The will to do, followed by the doing, is the actual virtue. The will itself does not count much unless it is fulfilled. Thus to put one's high ideas and concepts into practice is religion in the best sense. Religion is obviously not confined to any one country or any particular nation or race, it is universal. And it is certainly not nationalism nor another form of caste system but founded on a wider basis.
The world has found itself as one body, yet physical unity and economic interdependence, is not by itself sufficient to create a united family. For this, we require a human consciousness of community, In other words, it is the spirit of fellowship. To have this spirit of fellowship we must realize the oneness of all life, and understand that we are one family.
According to Buddhism life is a mighty wheel of perpetual motion, and this wheel contains within it numberless smaller wheels corresponding to the lives of individual men, with a pattern of its own. The great wheel and the smaller wheels, the whole world and individual men, are intimately and indissolubly linked. The whole human family is so closely related that every unit is dependent on the others for its growth and development. Men, being in need of each other, should learn to love each other and bear one another's burdens. This mutual dependence is a perpetual call on humanity.
Science proves that the fundamental structure of the human mind is uniform in all races, but there are differences due to historical circumstances and stages of development. Without recognition of the oneness of the world in all its aspects, spiritual as well as social, economic as well as political, there will never be peace. A genuine spirit of world fellowship is the only logical basis of all true and high civilization, and of world peace.
Thank you.

"ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေပၚ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး၏႐ႈျမင္သုံးသပ္ခ်က္"

ယေန႔ကမၻာႀကီးသည္ ေငြေၾကး၊ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းႏွင့္ အသိၪာဏ္ပုိင္းဆုိင္ရာတုိ႔ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈမရွိ ျပည့္စုံေနေသာ္ျငားလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္း မိသားစုစိတ္ဓာတ္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ စိတ္ဓာတ္မ်ား မျပည့္စုံ ခ်ဳိ႕တဲ့လ်က္ရွိသည္။ ဤသည္ကား စစ္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြားရသည့္ ပဓာနအေၾကာင္း တရားျဖစ္သည္သာမက အသင္း အဖြဲ႔တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု၊ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏုိင္ငံအၾကား လက္နက္ကုိင္ပဋိပကၡ၊ လူမ်ဳိးေရး ပဋိပကၡ၊ ႏုိင္ငံေရး ပဋိပကၡ၊ စီးပြားေရးပဋိပကၡ၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡ စသည့္ပဋိပကၡ မွန္သမွ်၏ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းေပတည္း။
လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္တစ္ဖြဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ရျခင္းမွာ ႏွစ္ဖက္စလုံး၌ မိမိကုိယ္ကုိယ္သာ အထင္ႀကီးၿပီး၊ တစ္ဘက္သားကုိ အထင္အျမင္ေသးမႈမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ “ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္သည့္ကမၻာေလာကႀကီးေပၚထြန္းလာေရး၊ ေခတ္ေနာက္က်န္ ေနသူမ်ား၏ ဘ၀ကုိျမႇင့္တင္ေပးေရး၊ အေရွ႕အာရွေဒသ၏ သာတူညီမွ် ေကာင္းစားေရး” စသည့္ စကားလုံးလွလွမ်ားကုိ အေပၚယံေရွ႕တန္းတင္လ်က္ မိမိကုိယ္မိိမိ အထင္ႀကီးမႈကုိ မေပၚလြင္ေအာင္ ဖုံးဖိကာ တစ္ဘက္သားကုိ အျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်တတ္ ၾကသည္။ ထုိ႔အျပင္ မိမိတို႔၏ အယူအဆႏွင့္လုပ္ရပ္မ်ား မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ ျပသရန္ အတြက္ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ အကာကြယ္ယူေလ့ရွိၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမႏွင့္အညီ အမွန္တကယ္ က်င့္ႀကံေနထုိင္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမ ကုိ မိမိအက်ဳိးအတြက္ လုိအပ္သလုိကုိးကား အသုံးခ်ျခင္း မွ်သာျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡကုိ ဖန္တီးေနသူမ်ားက ေလာကတြင္ ဘုရားတစ္ဆူသာရွိသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ တတ္ၾကသည္။ အကယ္၍ ေလာကတြင္ဘုရားတစ္ဆူသာ ရွိသည္ဆုိပါက ထုိဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမ ေအာက္၌ အခ်င္းခ်င္း ရန္မျပဳၾကဘဲ မိသားစု၀င္မ်ားပမာ တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထုိင္သင့္ၾကေပသည္။
ပထမကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္ ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာေပါင္းစည္းေရးကိစၥႏွင့္  ပတ္သက္၍ အားေပးေထာက္ခံ ေရးသားသူမ်ားစြာရွိခဲ့ၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာသည့္ အနာဂတ္ေပၚထြန္းေရးကုိ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ႏုိင္ငံတကာလႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာကုိ စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အမွန္တကယ္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ ခ်မွတ္ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစီအစဥ္မ်ားကုိ အေၾကာင္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈမရွိခဲ့ျခင္း၊ ျပည္သူ လူထု၏ ေထာက္ခံအားေပးမႈ အျပည့္အ၀မရရွိခဲ့ျခင္း၊ အေပၚယံအလႊာျဖစ္သည့္ ႐ုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာကုိသာ ဦးစားေပးၿပီး အတြင္းပုိင္းအႏွစ္သာရျဖစ္သည့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပုိင္းကုိ အေလးေပးမႈနည္းပါး ခဲ့ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္စင္စစ္ ႐ုပ္ပုိင္းႏွင့္ စိတ္ပုိင္း က႑ႏွစ္ရပ္သည္ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ ဆက္ႏြယ္မီွခုိလ်က္ရွိရာ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေစဘဲ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းညႇိေဆာင္ရြက္သြားရန္ လုိအပ္ပါသည္။
ယင္းသုိ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ လူသားတုိ႔၏ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ အမ်ားဆုံးေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရသည့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ကမၻာႀကီးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ဆိတ္သုဥ္းၿပီး တည္ၿငိမ္မႈ ကင္းမဲ့ကာ ပရမ္းပတာအေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ အေတြးအေခၚ သမားမ်ား၊ ကထိကမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားက ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းရန္ ေဟာေျပာေရးသားမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္လာၾကျပန္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သက္ဆုိင္ရာ ကမ္ၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ၎တုိ႔၏ ေနာက္လုိက္မ်ားအေနျဖင့္ စိတ္တူကုိယ္မွ် စုစည္း ညီၫႊတ္စြာ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကမွသာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အမွန္တကယ္ ေဖာ္ေဆာင္ ႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ၎တုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ား မည္သည့္အခါတြင္မွ ေအာင္ျမင္မည္မဟုတ္ဘဲ ယခင့္ယခင္ စစ္ပြဲမ်ားထက္ ပုိမုိျပင္းထန္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ စစ္ပြဲမ်ားသာ ထပ္မံ ျဖစ္ပြားလာႏိုင္ပါသည္။
အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားအၾကားႏွင့္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတုိ႔အၾကား ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အမွန္တကယ္ လုိလားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိသည္မွာ သက္ဆုိင္ရာဘုရားရွင္တုိ႔၏ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ျဖင့္ ဖန္တီးယူရမည့္အရာမဟုတ္။ ကမ္ၻာ့လူသားအားလုံးတုိ႔က စိတ္တူ ကုိယ္မွ် ညီရင္းအစ္ကုိ ေမာင္ရင္းႏွစ္မစိတ္ဓာတ္ကုိ အေျခခံလ်က္ မိမိတုိ႔၏ အေတြးအေခၚ၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္ လုပ္ရပ္တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ညႇိႏႈိင္း တည္ေဆာက္ျခင္း ျဖင့္သာ ရယူႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။
ယေန႔ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားအားလုံးနီးပါး ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းမႈႏွင့္၊ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာအပါအ၀င္ အခက္အခဲ မ်ဳိးစုံႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကုိ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေငြေၾကးအင္အားကုိ အသုံးျပဳလ်က္ စုေပါင္းေျဖရွင္းႏုိင္စြမ္းရွိပါသည္။ ကမၻာ့လူသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးပုိမုိနားလည္မႈရွိရွိ နီးကပ္စြာဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ အေရးတႀကီး ဦးစားေပးေျဖရွင္းရမည့္ ကိစ္ၥရပ္မ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ သြားႏိုင္ ပါသည္။ ကမၻာေပၚရွိ သိပ္ၸံပညာရွင္မ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားအားလုံး၏ စုစည္းညီၫြတ္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈသည္ လူသားထု တစ္ရပ္လုံးကုိ အက်ဳိးျပဳသည့္ မြန္ျမတ္သည့္လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာ၌ အေရးပါသည့္ အစြမ္းသတိ္ၱႏွင့္ အင္အားတုိ႔ကုိ ရရွိျဖစ္ေပၚေစပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဘာသာ၀င္အသီးသီးအေနျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မိသားစု၀င္မ်ားသဖြယ္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ အတူလက္တြဲ ေဆာင္ရြက္သြားမည္ဆုိပါက ယေန႔ကမၻာႀကီးကုိ ပုိမုိေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဖန္တီးေပး ႏိုင္မည့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကုိ ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ပါသည္။
လူသားတုိ႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡမွန္သမွ်သည္ သက္ဆုိင္ရာဘုရားရွင္တုိ႔၏ အမ်က္ေတာ္ရွ ဒဏ္ခတ္ျခင္းမဟုတ္မူဘဲ လူသားတုိ႔အေနျဖင့္ မိမိ၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ စိတ္အေျခအေန ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တုိ႔ကုိ မသိျမင္ျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္ပါသည္။ ထုိုထိုဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ပေပ်ာက္ေစေရးအတြက္ ျပင္ပတန္ခုိးရွင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ဦးဦးကုိ ေတာင္းပန္အသနား ခံမည့္အစား မိမိႏွလုံးသား၏ လုိလားေတာင့္တခ်က္ကုိသာ အမွန္အတုိင္း႐ႈျမင္သုံးသပ္ရန္ ဗုဒ္ၶဘာသာက ၫႊန္ျပပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ ပ်င္းရိထုိင္းမႈိင္းမႈတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏အသင္းအဖြဲ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းကုိ ပ်က္စီးေစေၾကာင္း သိရွိနားလည္လာသူတစ္ဦးသည္ မိမိ၏အက်ဳိးစီးပြားကုိ ရြက္ေဆာင္ရာ၌ သူတစ္ပါးကုိ ထိခုိက္နစ္နာေစမည့္ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ကုိ ေရွာင္ရွား ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလာေပလိမ့္မည္။
ယေန႔ကမၻာႀကီးတြင္ လုိအပ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ ညီရင္းအစ္ကုိ ေမာင္ရင္းႏွစ္မစိတ္ဓာတ္ကုိ ကုိးကြယ္ရာဘာသာတရားကသာလွ်င္ ျဖည့္ဆည္းျမႇင့္တင္ ေပးႏုိင္သည္။ ကုိးကြယ္ရာဘာသာတရားသည္သာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ဗီဇႏွင့္ လူသားပီသ သည့္ အရည္အေသြး၊ အဆင့္အတန္းကုိ ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္မည့္ ႏွလုံးသားကုိ သြန္သင္ပဲ့ျပင္ ေပးႏိုင္သည္။ ဘာသာတရားဟူသည္ စာေတြ႔သေဘာမွ်သာမဟုတ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ ခႏၶာကုိယ္ကဲ့သုိ႔ ႀကံ႕ခုိင္သန္မာလာေအာင္ ျပဳျပင္ေပးႏိုင္သည့္ လက္ေတြ႔က်င့္စဥ္လည္းျဖစ္သည္။ လူသားတုိ႔၏ အသိၪာဏ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျမႇင့္တင္ ေပးႏုိင္သည့္ ဘာသာတရားအဆုံးအမ ၾသ၀ါဒမွန္သမွ်သည္ လက္ေတြ႔က်င့္စဥ္ မပါရွိပါက တန္ဖုိးမရွိ၊ အခ်ည္းႏွီးသာတည္း။ သုိ႔အတြက္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္က လွပသည့္ စိတ္အႀကံအစည္ႏွင့္ စကားလုံးတုိ႔သည္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္စရာမရွိပါက အေရာင္အေသြး ေတာက္ပေသာ္လည္း ေမႊးရနံ႔ကင္းသည့္ ပန္းပြင့္ႏွင့္တူၿပီး အသီးမသီးသည့္ သစ္ပင္ႏွင့္ တူေၾကာင္း မိန္႔ႁမြက္ခဲ့ဘူးသည္။
ကုိးကြယ္ရာဘာသာတရားဟူသည္ စိတ္ကူးသက္သက္မွ် ႀကံစည္ေတြးေတာ မွန္းဆယူရျခင္းမဟုတ္၊ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးတည္ေဆာက္ျခင္းသည္သာ ဘာသာတရား၏ အႏွစ္သာရစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔မပါသည့္ စိတ္ကူးဆႏၵသည္ အႏွစ္ကင္းမဲ့ၿပီး လက္ေတြ႔က်င့္သုံးလုိသည့္ စိတ္ဆႏၵႏွင့္ ယင္းဆႏၵအတုိင္း လက္ေတြ႔က်င့္သုံးျခင္း သည္သာ တကယ့္တန္ဖုိးျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကူးအႀကံၪာဏ္ႏွင့္ အေတြးအေခၚ အယူအဆတုိ႔ကုိ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ျခင္းသည္သာ အႏွစ္သာရျပည့္၀သည့္ ဘာသာတရားမည္ေပ၏။ ဘာသာတရားသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးဇာတ္တစ္ခုစီအတြက္ ကန္႔သတ္ထားျခင္းမရွိဘဲ အမ်ဳိးဘာသာမေရြး လူသားတုိင္းအတြက္ ဘုံဆုိင္ျဖစ္သည္။
ယေန႔ကမၻာႀကီးသည္ လူ႔ခႏၶာကုိယ္တစ္ခု၊ မိသားစုတစ္ခု၊ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ႏွင့္တူ၏။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၏ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ႀကံ႕ခုိင္သန္မာမႈ၊ စီးပြားေရးအရ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳရမႈတုိ႔သည္ ယင္းအဖြဲ႔အစည္း တည္တံ့ဖြံ႔ၿဖိဳး တုိးတက္မႈအတြက္ အေရးပါေသာ္ျငားလည္း ယင္းတုိ႔သက္သက္မွ်ျဖင့္ စုစည္း ညီၫြတ္သည့္ မိသားစု အသင္းအဖြဲ႔ကုိ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေပ။ မိသားစု၀င္ အခ်င္းခ်င္း၊ အသင္းအဖြဲ႔၀င္ အခ်င္းခ်င္း မိသားစုစိတ္ဓာတ္ရွိရွိျဖင့္ မိမိအသုိင္းအ၀ုိင္း၏ အက်ဳိး စီးပြားကုိ အေလးေပး လုိသည့္ စိတ္ဓာတ္ရွိရန္လည္း လုိအပ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ မိသားစုႀကီးတစ္ခုအတြင္းရွိ မိသားစု၀င္မ်ားျဖစ္သည္ဟူေသာ အသိတရား ရွိမွသာလွ်င္ ယင္းစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျပည့္စုံပါလိမ့္မည္။
ဗုဒၶဘာသာအဆုိအရ ဘ၀ဟူသည္ အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ ေနသည့္ ဘီးႀကီးတစ္ဘီးႏွင့္တူပါသည္။ ၎ဘီးထဲတြင္ လူတစ္ဦးစီ၏ စိတ္အသြင္ သ႑ာန္ကုိ လုိက္၍ မတူသည့္ဘီးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္လ်က္ရွိပါသည္။ ကမၻာ ေလာကႀကီးႏွင့္ တူသည့္ ဘီးႀကီးႏွင့္ လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္တူသည့္ ဘီးငယ္မ်ားစြာ တုိ႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နီးနီးစပ္စပ္ ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ရွိသည္။ ထုိနည္းတူ ကမၻာမိသားစုႀကီးတြင္ ပါ၀င္ေနသည့္ မ်ဳိးႏြယ္စုအစိတ္အပုိင္း အသီးသီးသည္လည္း တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နီးကပ္စြာ ခ်ိတ္ဆက္ေနၿပီး လူတစ္ဦး၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈအတြက္ အျခားတစ္ဦးေပၚတြင္ အမွီသဟဲျပဳေနရပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ေျပာဆုိ၊ လုပ္ကုိင္၊ ႀကံစည္မႈမွန္သမွ်တုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါး၏ လုပ္ရပ္အေပၚတုံ႔ျပန္မႈ မွန္သမွ် တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကမၻာမိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းႀကီးအတြက္ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစပါသည္။ လူတစ္ဦးအေနျဖင့္ အေၾကာင္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးအတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အျခားသူတစ္ဦး၏ ကူညီပံ့ပုိးမႈကုိ လုိအပ္သည္ျဖစ္ရာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေမတၱာ ေရွ႕ထားလ်က္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိအပ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကင္းကြာေနထုိင္၍မရသည့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားထုတစ္ရပ္လုံးအေနျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း အစဥ္အၿမဲ အျပန္အလွန္ မွီခုိဆက္ဆံ ေနထုိင္သြားၾကရန္ အေရးႀကီးလွ ေပသည္။
လူသားတုိ႔၏ စိတ္သ႑ာန္သည္ သမုိင္းေၾကာင္းအေျခအေနႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳး တုိးတက္မႈျဖစ္စဥ္အရ ကြာျခားမႈရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အေျခခံအားျဖင့္ တူညီသည့္ဖြဲ႔စည္းမႈ ရွိသည္ဟု သိပ္ၸံပညာက သက္ေသျပခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးရာက႑အသီးသီး၌ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္တစ္ဖြဲ႔တူညီသည့္ ဦးတည္ခ်က္ ျဖင့္ နားလည္မႈရွိရွိ အတူလက္တြဲ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိပါက ကမၻာႀကီးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိႏုိင္ဘဲ အခ်င္းခ်င္းစိတ္တူကုိယ္မွ် တစ္သေဘာတည္း၊ တစ္သားတည္းျဖစ္ၿပီး အတူလက္တြဲ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္းသည္သာ ကမ္ၻာႀကီး၏ စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ျမင့္မားသည့္ လူမႈတုိးတက္မႈအတြက္ ပဓာနက်သည့္ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေပသည္။

==============================
သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာ ရွိၾကပါေစ။
သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔
==============================
Posted by သီတဂူသတင္း
ဓါတ္ပံု - သီတဂူေအာင္သန္းဝင္း၊