{{{ ေရွးမူမပ်က္၊ တံုးေမာင္းႏွက္၊ ဘ၀ဂ္သို႔တိုင္ ၾကားေစေသာ္ }}}
သစ္စည္- တံုးေမာင္း- အုန္းေမာင္းဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။
(( ထြင္းနည္းစနစ္ ))
တံုးေမာင္းကို စနစ္တက် ထြင္းေဖာက္ရသည္။ သို႔မွသာ အသံေကာင္းကို အေ၀းေျပးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထြင္းနည္းမက်လွ်င္ အသံမေကာင္းေသာ တံုးေမာင္း-အအႀကီး အမ်ဳိးအစား ျဖစ္တတ္ပါသည္။
သို႔အတြက္ စနစ္တက် ျဖစ္ေစရန္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက တံုးေမာင္းထြင္းနည္း ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကို
ေရးစပ္၍ ထားေတာ္မူခဲ့ၾကပါသည္။
(( ၁ )) ထိပ္၀တစ္ျပန္၊ အနားခ်န္၊ ေလးျပန္အလယ္ထား။
(( ၂ )) ထိပ္၀ ငါးခ်ဳိး၊ ပယ္ တစ္ခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး အနက္ထား။
(( ၃ )) ထိပ္၀ ေျခာက္ခ်ဳိး၊ ပယ္ ငါးခ်ဳိး၊ တစ္ခ်ဳိး ပါးစပ္ထား။
(( ၄ )) လက္ ေလးသစ္ေအာက္၊ ကား၍ေဖာက္၊ ေသာင္းေရာက္အသံၾကား။ ။
ဥပမာ ။ ။ ထိပ္၀အခ်င္း ၉-လကၼရွိေသာ သစ္တံုးတစ္ခုကို တံုးေမာင္းထြင္းမည္ဆိုပါက
ထိပ္၀အခ်င္း ၉-လကၼရွိသည့္အတြက္ အေပၚနား ေအာက္နား ၉-လကၼစီ ထားၿပီး
အလယ္က ၉-လကၼ ၄-ျပန္ ထားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
တဖန္ ထိပ္၀အခ်င္း ၉-လကၼကို ၅-ခ်ဳိးခ်ဳိးၿပီး ၄-ခ်ဳိး နက္ေအာင္ထြင္းရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္
အနက္မွာ ၇.၂-လကၼ ရွိေပလိမ့္မည္။
တံုးေမာင္း၏ပါးစပ္ေခၚေသာ အေပါက္ကိုမူ ထိပ္၀အခ်င္း ၉-လကၼကို ၆-ခ်ဳိးခ်ဳိးၿပီး တစ္ခ်ဳိးကိုသာ ထားရမည္ဆို၍
၁.၅-လကၼ ရွိပါမည္။
စုစုေပါင္း အရွည္ ၄-ေပ ၆-လကၼ ရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဤကား ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တံုးေမာင္းထြင္းနည္းစနစ္ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ။
(( တီးနည္းစနစ္ ))
တံုးေမာင္းသံ မဆိတ္သုဥ္းေသးေသာ္လည္း စနစ္တက် တီးနည္းမရွိသေလာက္ ကြယ္ေပ်ာက္ဆိတ္သုဥ္းေနၿပီဆိုလွ်င္
လြန္အံ့မထင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ မိမိတီးခ်င္သလို တီးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
(( ေရွးက တံုးေမာင္းတီးနည္းစနစ္ ))မွာ ေရွးဦးစြာ တံုးေမာင္းကို ညင္ညင္သာသာ (ေတာ့)တီးရ၏။
ဤသို႔ တီးလိုက္ျခင္းသည္ (အသံႏႈိးျခင္း) သို႔ (အသံစမ္းျခင္း)ျဖစ္၏။
ထိုေနာက္ တစ္ခ်က္ျခင္း မွန္မွန္ (၂၄)ခ်က္ တီးရ၏။ ပ႒ာန္းပစၥယုေဒၵသ (၂၄)ပစၥည္းကို ရြတ္ဆိုၿပီး တီးျခင္းျဖစ္၏။
ၿပီးမွ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျမန္ျမန္ (ေတာ့)တီးရသည္။ ပ႒ာန္းၿပီးဆံုးသည့္ အမွတ္အသားျဖစ္၏။
ထိုကဲ့သို႔ တီးၿပီး (၁၀-စကၠန္႔-၁၅-စကၠန္႔)ျခားလွ်က္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္လွ်င္ ၁-ခ်က္။
တနလၤာေန႔ျဖစ္လွ်င္ ၂-ခ်က္ -- စသည္ျဖင့္ ေန႔အလိုက္ တီး၍အဆံုးသတ္ရသည္။
အက်ဳိးမွာကား တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုသကဲ့သို႔ နံနက္ေစာေစာ ရြာဦးေက်ာင္းက
တံုးေမာင္းသံၾကားလုိက္ရေသာအခါ
၁။ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈကို ခံစားရျခင္း။
၂။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကို အာရံုျပဳရျခင္း။
၃။ ဘုရားရွိခုိးရန္ အရုဏ္ဆြမ္းခ်က္ရန္ ကာယဉာဏ လယ္ယာဦးႀကီးလုပ္သားမ်ား အိပ္ယာမွထရန္
အခ်ိန္တန္ၿပီဟု အခ်ိန္ကို သိရျခင္း။
၄။ ေန႔ကို သိရျခင္း။ အက်ဳိးမ်ားရွိပါသည္။
ဘဒၵႏ ၱအာစာရသီရီ (ဥကၠံၿမိဳ႕)
1988-ခုႏွစ္၊ Febryary-လ ထုတ္၊ အတြဲ-၂၆၊ အမွတ္-၁၁၊
(ဓမၼဗ်ဴဟာစာေစာင္) မွ ကူးယူထားပါသည္။ ။
ျမန္မာ့ကန္႔လန္႔ထက္စည္ (ကလတက္- အုန္းေမာင္- တံုး- ေခါင္း)စနစ္ မွတ္ယူဖြယ္ရာကို ေဖာ္ျပပါ။
{{{ ကန္႔လန္႔ထက္စည္စနစ္ }}}
(၁) ပိုးမည္းစာ၊ ကၽြန္းေခါက္ႏြယ္၊ ပိေတာက္စေသာသစ္လံုး (လံုးေသာအသား)ကို ေကာင္းစြာေရြဖ်င္း၍
ေခ်ာေမြ႕စြာျပဳပါ။
၂။ ထက္ေအာက္ႏွစ္ျပန္၊ အနားခ်န္၊ အလယ္ေလးျပန္ထား။ ဟူေသာစနစ္အရ
အထက္တစ္ျပန္၊ ေအာက္တျပန္၊ အလယ္ေလးျပန္ ပိုင္းျခားထားပါ။ (အထက္၌ ေခါင္းအတြက္ ပိုထားရမည္)
၃။ ႏႈတ္ခမ္းအေပါက္၊ ခ်င့္ကာေထာက္၊ ေဖါက္ေလယြင္းမမွား။
ႏွစ္သစ္ သံုးသစ္၊ ထိုစနစ္၊ တြက္စစ္ဉာဏ္ေရွ႕သြား။
ႏႈတ္ခမ္းက်ယ္ေသာ္၊ အသံေအာ္၊ က်ဥ္းေသာ္စူးရွသြား။
ဟူသည္ႏွင့္အညီ တံုးႏႈတ္ခမ္းေပါက္ကို လက္သစ္ ႏွစ္သစ္-သံုးသစ္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ေဖာက္ရမည္။
ႏႈတ္ခမ္းက်ယ္ အသံေအာ္၏။ အေ၀းမသြား။
ႏႈတ္ခမ္းက်ဥ္းေသာ္ အသံစူးရွ၊ ဟိန္း၍ အေ၀းသို႔ ေျပး၏။
၄။ အတြင္းလိုဏ္ေဖာက္ေသာ္ -
( ထိပ္ထူ ေဘးပါး- အေ၀းသြား။ ထိပ္ပါး ေဘးထူ- အနီးဟူ ) ဤနည္းစနစ္အရ
ႏႈတ္ခမ္းဘက္ထူ၍ လိုဏ္ေဘးသားပါးက တံုးသံအေ၀းသို႔သြား၏။
ႏႈတ္ခမ္းဘက္ပါး၍ လိုဏ္ေဘးသားပါးက တံုးသံအနီးျမည္၏။ အေ၀းသို႔ မသြားဟူ၏။
သစ္တံုးကို အလ်ားလိုက္ လိုဏ္အေပါက္ေဖာက္၍ သစ္တံုးကိုအလယ္မွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္တီးရေသာေၾကာင့္
သစ္တံုးကန္႔လန္႔စည္-ဟုေခၚတြင္၏။
(သားေရၾကက္ ထက္စည္ကို အတုယူ၍ ထက္စည္ဟု ေခၚ၏)
စကားခ်ဳံးေသာ္ ကန္႔လန္႔ထက္စည္ - ကလထက္စည္(ကလတက္)ဟု ေ၀ါဟာရတြင္သည္။ ။
မံုရြာၿမဳိ႕-အေရွ႕လယ္တီေက်ာင္းတိုက္
အဂၢမဟာပ႑ိတ-ဘဒၵႏ ၱကု႑လ မဟာေထရ္-ေရးသားသည့္
(မဟာသုတဒီပနီက်မ္း၊ ဒုတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ- ၅၅) ကူးယူသည္။ ။
No comments:
Post a Comment