ျမန္မာ့႐ိုးရာ ထမင္းနဲ ပြဲေတာ္ #အဆက္
တပို.တြဲသည္ ျမန္မာျပကၡဒိန္၏ ဧကာဒသမလ။ တပို႔တြဲလတြင္ ၂၉ ရက္ရွိသည္ (ရက္မစုံ)။
တပိုဝ္တြဲ (တပို႔တြဲ) သည္ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ အတြင္း က်သည္။ 'တပိုဝ္' သည္ 'ထန္းဖူး' ကို ဆိုလိုျပီး 'တြဲ' သည္ 'အသီးခိုင္ တြဲေလာင္းက်သည္' ကိုရည္ၫႊန္းသည္ေၾကာင့္ တပို႔တြဲလတြင္ ထန္းဖူးမ်ားအား ေအာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ၿပီး ထန္းရည္ခံသည့္ ကာလျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားသည္။ အထိမ္းအမွတ္ပန္းမွာ ေပါက္ပန္း ( Butea monosperma) ျဖစ္ေပသည္။
ပြဲေတာ္
တပို႔တြဲလတြင္ ထင္ရွားေသာ ပြဲေတာ္မွာ ထမနဲပြဲ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘုရားကို နံသာမ်ားမီး႐ႈိ႕၍ပူေဇာ္ေသာ မီးပံုပြဲရွိသည္။
ေပါက္လဲရယ္တဲ႕ပြင္စီစီ
၀တ္ပန္းသူရာေရေၾကာင္႕
ဆက္ရက္ေတြ သံစံုက်ဴးတယ္
ျမဴးသည္႕ရာသီ။
ေငြေသာ္တာမွာ ၾကယ္မာဃငယ္ႏွင္႕
ထြန္းလွ်ံပ ျပည္႕ကာညီ
ျပာရီလဲ႕ ျမဴခိုး။
ယာဂုပြဲကိုတဲ႕
လွဴၿမဲအလြန္ရႊင္လို႕
ခုႏွစ္စင္ တာရာလွ်မ္းသည္ႏွင္႕
ဆူးပန္းေတြ ေ၀ေ၀ပြင္႕ၾကတယ္
ထူးတင္႕မၫိွဳး။
တပို႕တြဲလသည္အခ်မ္းပိုသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္၌ တပို႕တြဲလမွာတေပါင္းလသို႕အကူးၾကားရွစ္ရက္သည္ အလြန္ေအးျမသည္။ ၀ိနည္းေတာ္အရ ဘုရားသခင္သည္ ရဟန္းတို႕ကို မီးမလံွဳရန္တားျမစ္ပိတ္ပင္သည္ ။ တားျမစ္ရသည္႕အေၾကာင္းမွာ မီးႏွင္႕မ်က္စိမသင္႕ျခင္း၊ မီးလွံဳျခင္းေၾကာင္႕အဆင္းပ်က္ျခင္း၊ ခြန္အားဆုတ္ယုတ္ျခင္း၊ မီးလွံဳရင္း အေပါင္းအေဖာ္တို႕ႏွင္႕ေမြ႕ေလ်ာ္ေနျခင္း ယင္းတို႕ႏွင္႕ အက်ိဳးမရွိေသာစကားမ်ားကိုေျပာဆိုျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ တပို႕တြဲလကုန္ တေပါင္းလကူးၾကားရွစ္ရက္သည္ အလြန္တရာ ေအးျမေသာေၾကာင္႕ ထိုရက္မ်ားအတြင္း ရဟန္း မီးလံွဳရန္ခြင္႕ျပဳေတာ္မူရံုမွ်မကေသး မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္သည္လည္း မီးလံွဳေတာ္မူေလ႕ရွိ၏။ ဤသည္ကို အစြဲျပဳ၍ တပို႕တြဲလ၌ မီးပံုသဘင္ကိုဆင္ယင္ က်င္းပၾကသည္။ မီးပံုဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းမွာ အရပ္စကားျဖစ္သည္။ စာေပအမွတ္အသား အရမွာမူ မီးဖုန္းသဘင္ဟုေရးရသည္။ အလွဴရွင္ ဒကာဒကာမတို႕သည္ မီးဖံုးပြဲကိုက်င္းပရန္အလို႕ငွာ ေတာသုိ႕တက္၍ နံ႕သာစေသာထင္းမ်ားကို လူစုလူေ၀းႏွင္႕ခုတ္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ထိုထင္းမ်ားကို စုပံုရွိဳ႕၍ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ၊တန္ေဆာင္းတို႕၌ အပူဓာတ္ကိုလွဴဒါန္းပူေဇာ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မီးမယ္ဖ်ဴးေခၚ မီးလင္းဖို၌ အေမႊးနံ႕သာထင္းမ်ားကို ထည္႕၍ မီးဖုိကာပူေဇာ္ၾကသည္။ ဤပြဲသဘင္ကို ဆင္ယင္က်င္းပရာ၌ ေဆာင္ရြက္ ရၿမဲထံုးစံမွာ လူ ၁၀၀၀ စု၍ နံ႕သာထင္းခုတ္ၿပီးလွ်င္ ထင္းစည္း ၁၀၀၀၊ မီးလင္းဖို ၁၀၀၀၊ ယာဂုအိုး ၁၀၀၀၊ ထန္းစင္ ၁၀၀၀ တို႕ကိုစီမံၿပီးလွ်င္ ဘုရား၊ေက်ာင္း၊တန္ေဆာင္းမ်ား၌ မီးအပူဓာတကိုလွဴဒါန္းပူေဇာ္ၾကသည္။ ဤသဘင္ႏွင္ ႕စပ္လ်ဥ္း၍ ကရင္ျပည္နယ္ ေကာ႕ကရိတ္ၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳဒိုးရွိ ဓမၼသုခေက်ာင္း၌ မီးပံုပြဲေတာ္က်င္းပပံုကိုမန္းသင္႕ေနာင္က ` ကရင္ျပည္နယ္ အလွစာအုပ္တြင္မွတ္တမ္းတင္ထားသည္မွာ လြန္စြာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္.။
တပို႕တြဲလျပည္႕ေန႕မတိုင္မွီ လဆန္းရွစ္ရက္ေန႕ကစၿပီး မီးပူေဇာ္လိုသူတို႕သည္
စင္းလံုးေခ်ာ သက္ရင္ပင္မ်ားကို ခုတ္ယူၿပီးလွ်င္ အခြံခြာ၍ နႏြင္းျဖင္႕လိမ္းက်ံကာ
သံုးဆင္႕စည္းေႏွာင္ထားၾက၏။ေျခာက္ေသြ႕ေသာအခါ မီးပံုပြဲက်င္းပရာသို႕လျပည္႔
` ေန႔မတိုင္မွီ လာေရာက္စုပံုၾက၏။ မီးပံုတိုင္မ်ားစိုက္ထူရန္ေျမကြက္လပ္တြင္ အေတာင္
၃၀ အရွည္ရွိေသာ ဥရူတိုင္ၾကီး ငါးတိုင္စိုက္ထား၏။ ထိုတြင္ ထင္းစည္း ၊မီးပံုစည္း
မ်ားကိုမွီ၍ စိုက္ထူ၏။နံနက္ေလးနာရီတြင္ဆရာေတာ္က ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းရာ ရဟန္း
၇ွင္လူ တို႕သည္ ရွိခိုး ကန္ေတာ႕ၾက၏။ ထို႕ေနာက္ ဆရာေတာ္က မီးစတင္ရွိဳ႕ေလရာ
ရဟန္းရွင္လူတို႕လည္းနီးစပ္ရာ မီးပံုတြင္ သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ရွိဳ႕ၾကေလသည္။
ဤအဆိုကိုၾကည္႕ျခင္းအားျဖင္႕ ရိုးရာအလိုက္က်င္းပေသာ မီးပံုပြဲကိုကရင္ျပည္နယ္ ၌ ယေန႕တုိင္က်င္းပၿမဲ ျဖစ္သည္ဟုဆိုႏိုင္ေပသည္။ ေရွးေခတ္ကက်င္းပေသာ မီးပံုပြဲတြင္ ယာဂုအိုး ၁၀၀၀ လွဴဒါန္းေလ႕ရွိေၾကာင္း အထက္၌ျပဆိုခဲ႕သည္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႕အထူး သတိမူၾကရန္ရွိသည္။ ယင္းကို ေထာက္ရွဳလွ်င္ မီးပံုပြဲႏွင္႕ ယာဂု ဆက္စပ္ေနသည္ကိုေတြကရပါလိမ္႕မည္။ မီးပံုပြဲက်င္းပရင္းႏွင္႕ ယာဂုပြဲျဖစ္ေပၚလာသလား။ယာဂုပြဲက်င္းပရင္းႏွင္႕ မီးပံုပျဖစ္ေပၚလာသေလာ။ ဤႏွစ္လီကို မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ စင္စစ္ ဤအလွဴႏွစ္မ်ိဳးသည္ တစ္ခုႏွင္႕တစ္ခု ဆက္စပ္၍ တစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ရာသည္။ ယာဂုပူေဇာ္ပြဲအစဥ္အလာကို၀ိနည္း ပိဋကတ္ မဟာ ၀ဂ္ ပါဠိေတာ္၌ ျပဆိုထားသည္။ တစ္ခါရံေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္မ်ားစြာေသာသံဃာေတာ္တို႕ႏွင္႕အတူ အႏၶ၀ိႏၵရြာသို႕ ေဒသစာရီၾကြခ်ိီေတာ္မူရာဇနပုဒ္ ၌ ေနေသာ သူတုိ႕သည္ ဆန္ဆီဆားေဆးစေသာ လွဴဖြယ္၀တၳဳတို႕ကို လွည္းျဖင္႕တင္၍ ျမတ္စြာဘုရားၾကြခ်ီရာသို႕ လိုက္ၿပီးလွ်င္ ဆြမ္းေဘာဇဥ္အာဟာရတို႕ကို ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ထိုအခါပုဏၰား တစ္ေယာက္ သည္လည္းအလားတူ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးလိုပါေသာ္လည္းမိမိအလွည္႕ မက်ႏိုင္ေသာေၾကာင္႕ အရွင္အာနႏၵာကိုခ်ဥ္းကပ္၍ ယာဂူႏွင္႕တကြ ပ်ားသကာမုန္႕တို႕ကိုျမတ္စြာဘုရားႏွင္႕တကြ သံဃာေတာ္တို႕အား ဆက္ကပ္ ခြင္႕ရပါရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေလ၏။ အရွင္ အာနႏၵာသည္ ဤအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားအားေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ပုဏၰားအလိုရွိသည္႕အတိုင္း ကပ္လွဴပူေဇာ္ေစရန္သည္းခံေတာ္မူေလသည္။ ဤသည္ကစ၍ ယာဂု အလွဴပြဲအစဥ္အလာေပၚေပါက္လာသည္း၀ိနည္းေတာ္အရ တပို႕တြဲႏွင္႕ တေပါင္းစပ္ၾကား၌ ရဟန္းတို႕ မီးလွံဳေစရန္ခြင္႕ျပဳေသာအေၾကာင္းႏွင္႕ ဆက္စပ္ၾကည္႕လွ်င္ ယင္းမီးပံုပြဲႏွင္႕ ယာဂုအလွဴပြဲမွာ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ယူဆရန္ရွိေလသည္။
ယာဂုဟူသည္ ေခတ္စကားႏွင္႕ေျပာရလွ်င္ ဆန္ျပဳတ္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ လံုးေတာဆရာေတာ္ ၏ အာေဘာ္အရ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ေလနာ ႏွိပ္စက္ျခင္းခံရေလေသာ္ အရွင္အာနႏၵာ အားယာဂုဆြမ္းခံေခ်ဟု မိန္႕ေတာ္မူသျဖင္႕ မာတုဂါမတစ္ဦးထံအလွဴခံရာ ထိုမာတုဂါမက ခ်င္းစိမ္း၊ ငရုတ္၊ၾကက္သြန္၊ႏွမ္း တို႕ျဖင္႕စီရင္ထားေသာ ယာဂုဆြမ္းကိုကပ္သျဖင္႕ေလနာျငိမ္းသည္ဟုဆုိေသာေၾကာင္႕ ယာဂုသည္ ငရုတ္၊ၾကက္သြန္စသည္တို႕ပါေသာဆန္ ျပဳတ္တစ္မ်ိဳးဟုယူဆႏိုင္သည္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ယာဂုအလွဴပြဲအေၾကာင္းကို ကုန္းေဘာင္ဆက္မဟာရာဇ၀င္ၾကီး ၌ ဖတ္ရွဳႏိုင္သည္။ယင္းအလွဴပြဲအေၾကာင္း ၌ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေလးျပင္ေလးရပ္တရုတ္ ကုလားမ်ိုဳးျခားမွစ၍ တိုင္းသူျပည္သား အားလံုးတို႕သည္ လူတစ္ကိုယ္ ဆန္တစ္စလယ္က် စုေဆာင္၍ ယာကုက်ိဳရာ ယင္းယာဂု၌ ေကာက္ၫွင္း၊ဆန္၊ဆီ၊ ဆား၊ ႏွမ္း ၊ခ်င္းစိမ္း၊ေျမပဲ ၊အုန္းသီး၊သစ္ၾကားသီးစသည္တို႕ကိုထည္႕၍က်ိဳသည္ဟုဆိုသည္။
ယင္းယာဂုက်ိဳျခင္းကိုပင္လွ်င္ယခုေခတ္၌ ထမနဲထိုးသည္ဟုဆိုေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။ ထမနဲ႕ (၀ါ) ထမင္းႏွဲ ဟူေသာစကားသည္(ေကာက္ၫွင္း) ထမင္းကိုႏွဲျခင္း ဟူေသာအသံုးအႏႈန္းမွျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေရွးအေရးအသားအခ်ိဳ႕ တြင္ ထမင္းႏွဲ ဟူ၍ ပင္ေရးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွမ္းကိုကဲ၍ ထည္႕ျခင္းေၾကာင္႕ ႏွမ္းမနဲ ဟူ၍ လည္းေခၚၾကသည္။ ယင္း ထမင္းနဲ႕ထိုးျခင္းႏွင္႕စပ္လ်ဥ္း၍ လိုေသာပစၥည္းအခ်ိန္အဆကိုေတးထပ္စပ္ဆိုရာ ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုထားေလသည္။
စားေတာ္ရ ဆန္ေပါက္၀ါ
ေလးျပည္သာထည္႔ၿမဲ။
ခ်ိန္ပိႆာ လွ်ံၾကည္ရႊဲေအာင္လို႕
ႏွမ္းဆီလဲထည္႕ျပန္။
ေျမပဲဆန္ အ႒သုညငယ္ႏွင္႕
ဒြတၱႎသ တိလဗီဇံ။
အုန္းသီးစိတ္ က်ပ္၀ီသံငယ္
ေလာ န တံ ခ်ိန္သတ္ႏွင္႕
ခ်င္းႏုဖတ္ သိဂႌမွ်င္ေရႊ
သံုးက်ပ္မေသြ။
ဟူ၍သိရသည္။အဓိပၸါယ္မွာ ေကာက္ ၫွင္းဆန္ေလးျပည္၊ ႏွမ္းဆီတစ္ပိႆာ၊ေျမပဲဆန္ ၈၀ိ သား ၊ႏွမ္း ၃၂ိသား၊အုန္းသီးစိတ္ ၂၀ိ သား၊ ဆား ၇ိ သား၊ ခ်င္းစိမ္း ၃ိ သား တို႕ကို ဒယ္အိုးတြင္ႏွံ႕ေအာင္ေမႊ၍ ယာဂုႏွင္႕ ထမႏွဲ အတူတူပဲဟု ဆုိုရိုးရွိ၏။
(ေမာင္ထင္ ၏ ျမန္မာဆယ္႔ႏွစ္လအေၾကာင္း စာအုပ္မွ တပို႕တြဲလအေၾကာင္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္)
********************************************
#ယာဂုထမနဲတပုိ႕တဲြ
#တပို႔တြဲလ
သာစြေလ
ေနလည္းခ်မ္းျမ၊ လလည္းႏွင့္ရီ
ပီပီမထြန္း၊ ေတာင္ထက္ဝန္းလည္း
ဆူးပန္းလဲေပါက္၊
ဝင္းဝင္းေတာက္လ်က္
ကမ္းေလွ်ာက္ေရးေရး၊ သဲျဖဴေဖြးႏွင့္
ငွက္ေက်းပ်ံၾကြ၊ ေကာင္းကင္လဝယ္
မာဃယွဥ္မွီ႕၊ ကံုရာသီဟု
အညီေခၚၿမဲ၊ တပို႔တြဲမူ
မဖြဲ႕မိုးေလ။
#ဦးေအာင္ႀကီး
ထမနဲပြဲေတာ္မွ
တပို႔တြဲ၊ ကြ်ဲပင္လွ်င္ ခ်ိဳဖ်ား ေအးသတတ္။
ဤသို႔ စာဆိုရွိသည္။ ေဆာင္းေႏွာင္းျဖစ္၍ အစြမ္းကုန္ ေဆာင္းလက္စြမ္း ျပေလေရာ့သလား မသိ။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလွ၏။ ျမတ္စြာဘုရား သခင္ပင္လွ်င္ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ား မီးကင္ေတာ္ မူရသည္ဟု ဆိုၾက၏။ ဟုတ္ေပမည္၊ အလြန္ ေအးျမ လွေပသည္။
ႏွင္းေဝေဝတြင္ ထမနဲပြဲသည္ ေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ဒယ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆီႏိုင္ႏိုင္၊ ႏွမ္းႏိုင္ႏိုင္၊ အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ ထမနဲ ထိုးၾက၏။ ေကာက္ညႇင္းဆန္တို႔ကလည္း ေစးလွသႏွင့္။ ေက်းလက္ ႐ြာသားတို႔ စုေပါင္း ညီညာေသာ သေဘာကို သ႐ုပ္ေဆာင္၏။
ထမနဲကို ႏွင္းေငြ႕ ေဝခ်ိန္တြင္ပင္ ဘုရားအား လွဴ၏။ ႐ြာဦးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔၏။ တအိမ္ တက္ဆင္း ထမနဲ ေဝငွ ကမ္းလွမ္း၏။ တပို႔တြဲလ နံနက္ေစာေစာတြင္ ေစတနာ ေမႊးႀကိဳင္လ်က္ ရွိသည္ကို ခံစားႏိုင္ေလာက္ေပ၏။ အမ်ားႏွင့္ ဝိုင္းၾက ဝန္းၾကေသာ သေဘာသည္ ျမန္မာ့သေဘာ ျဖစ္ေပသည္။
ထမဲကို အဘိုးအို အဘြားအိုမ်ားပင္လွ်င္ တျမံဳ႕ျမံဳ႕ စားႏိုင္၏။ ငါတို႔ ႏုိင္ငံ၏ ေစတနာ ဂုဏ္သိကၡာကို ထမနဲ စားရင္း ဆင္ျခင္ႏိုင္၏။ ထမနဲသည္ တရားမေဟာ။ သုိ႔ေသာ္ ညီၫြတ္မႈ၊ ခ်စ္ၾကည္မႈတို႔၏ လက္ေတြ႕ ေကာင္းက်ိဳးကို ျပသေနဘိ သကဲ့သို႔ ရွိ၏။ အာဂ ထမနဲေပ။
တပို႕တဲြလသည္ ေဆာင္းရာသီျဖစ္၍ ညဥ္႕အခ်ိန္အခါတြင္ အလြန္ေအးျမေသာလ ျဖစ္သည္။ ႏွာရည္ရိုရြဲ တပို႕တြဲ ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ တပို႕တဲြလကို ျမန္မာမႈအရ ကံုရာသီဟု ေခၚ၍ ထုိလတြင္ စန္းျပည္႕နကၡတ္မွာ မာဃနကၡတ္ျဖစ္သည္။ ယွဥ္ေသာတာရာမွာ ခ်ိန္တာရာျဖစ္၍ ရာသီရုပ္မွာ ေရထမ္းသမား ရုပ္ျဖစ္သည္။ ရာသီပန္းကား ေပါက္ပန္း၊လဲပန္း ျဖစ္သည္။ ရာသီပဲြေတာ္ကား မီးပံုးအလႈပဲြ ထမနဲပြဲ ျဖစ္သည္။
ဦးဖိုးလတ္၏ ျမန္မာလ အမည္မ်ားက်မ္းတြင္ တပို႕တြဲလ၏ တပုဒ္သည္ တန္းပုဒ္ပ်က္ ထန္းအဓိပၸယ္ရသည္။ တပို႕၏ အဓိပၸယ္သည္ ထန္းဖူးတံ၊ထန္းခိုင္တံ ျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ယူသင္႕သည္။
သို႕အတြက္ တပို႕တြဲလ၏ အဓိပၸါယ္သည္ ထန္းဖူး၊ထန္းခိုင္တံတို႕ကို ေအာက္သို႕ ကိုင္းညြတ္ဆြဲဆိုင္းျခင္း၊တြဲက်ျခင္း ျဖစ္ေအာင္ျပဳေသာလ၊ ထန္းရည္ နင္းေသာလ ျဖစ္သည္ဟု အက်ယ္တ၀င္႕ ရွင္းလင္းေရးသားထားပါသည္။
တပို႕တဲြလတြင္ စည္ကားစြားက်င္းပခဲ႕ေသာ ရာသီပြဲေတာ္မွာ မိးဖုန္းပြဲ ၊ မီးကုသိုလ္ျပဳေသာပြဲ ျဖစ္သည္။ "တပို႕တဲြ ကြၽဲခ်ိဳဖ်ားဆတ္ဆတ္ခါ" ဆိုသည္ႏွင္႕အညီအလြန္ေအးျမေသာ လရာသီ အခ်ိန္ျဖစ္ သျဖင္႕ ေရွးေခတ္ ျမန္မာၾကီး မ်ားသည္ ျမတ္ဗုဒၵအား ရည္စူး၍ မီးဖုန္းကုသိုလ္ အလႈဴကို ကုသိုလ္ တစ္မ်ိဳးရေစရန္ တီထြင္ခဲ႕သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
ယခုအခါ တပို႕တဲြလတြင္ က်င္းပေသာ ရာသီပြဲေတာ္မွာ ထမင္းနဲပြဲ ျဖစ္သည္။ ေကာက္ညွင္းဆန္၊ ေျမပဲ၊ႏွမ္း စသည္ သီးႏွံသစ္မ်ားေပၚခ်ိန္တြင္ ထမင္းႏွဲထိုးကာ လႈဴဒါန္းေသာေၾကာင္႕ ျမန္မာတို႕၏ ေကာက္သစ္ပြဲေတာ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ စာဆိုေတာ္
ဦးပုညက "ေလွခအလွဴခံ ေမတၱာစာ" ေရးသားခဲ့ရတြင္…..
"ယာဂုထမနဲ၊ အိုးၾကီးကဲြခါမွ၊ စြန္႕ၾကဲသည့္ ဒါနလည္း နိပၹလ မဆိုသာ၊ ေစတနာေဇာသန္၍၊ သမုဌာန္လြန္ကဲ ၍၊ အိုးကဲြမွ စြန္႕လွဴသည့္၊ ထုိသူတို႕ကုသိုလ္လည္း မဂ္ဖိုလ္ဧကန္ရေပမည္"
ယာဂုထမနဲဆိုေသာေ၀ါဟာရအရ ေရွးေခတ္အခါယာဂုဆိုသည္မွာလည္း ထမနဲပင္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ ဖြယ္ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ ဆန္ကိုက်ိဳခ်က္ေသာ ယာဂုႏွင့္ ေကာက္ညွင္းကိုထိုးေသာ ထမနဲမ်ားကို အတူတကြ လွဴဒါန္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း သီေပါမင္း လက္ထက္တြင္ တပို႕တဲြလ၌ မီးပံုပြဲ(မီးဖုန္းပြဲ)ႏွင္႕ အတူ ယာဂုပြဲကိုပါ က်င္းပျခင္းကို ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မဟာရာဇ၀င္ေတာ္ၾကီးတြင္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ ခဲ႕သည္။
မီးဖုန္းအလႈဴပဲြကို၊ ယာဂုအလႈဳပြဲမ်ားသည္ အလႈဴေရစက္ လက္ႏွင္႕မကြာ ျမန္မာတို႕၏ ေစတနာကို ေဖာ္ျပေနသည္႕ သေကၤတမ်ားျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား မပေပ်ာက္ေစရန္ႏွင့္ ေကာင္းမႈကု သိုလ္မရရွိေစရန္ အတြက္ မီးဖုန္းပဲြ၊ ယာဂုထမနဲအလွဴပဲြမ်ားကို တပို႕တဲြလတြင္ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
#တပို႕တဲြေပမို႕"
"ခ်မ္းေပြေပြ ႏွင္းေ၀ေ၀က်ပံုက ဖ်န္းေျပေျပ၊ညင္းေလာက ၾကြပါဘိ၊ခင္းေဗြမွာတဲ႕ ၊လြမ္းေအာင္ဖန္။ တပို႕တဲြေပမို႕ ၊ယွဥ္ႏြဲကာ စႏၵာႏွင္႕မွန္မကြာ ၾကယ္မာဃတို႕မွာ၊၀င္းပေရာက္လွ်ံ။ ေဟမာျမိဳင္ ဆင္႕ေမာက္ကဲပံုက၊ေ၀ျဖာလႈိုင္ ပြင္႕ေပါက္ႏွင္႕ လဲရယ္တို႕၊ တင္႕ေလွ်ာက္တြဲပါလို႕ ပင္ထက္္ယံ (ေၾသာ္) ရြင္လ်က္စံပါလို႕ ၀င္႕ကာပဲ။ ေျပာင္းၾကြယိုင္ေ၀၊ ေယာက္မကိုင္ေမႊလို႕ ၊ထုိင္မေန ရိုးရာပြဲမို႕၊ပိုင္ပိုင္ေလ ၊ ကိုးစရာအျမဲ သာပ (အိုကြယ္) ထိုးၾကထမန။ဲ "
#ဆရာသတိုးေသာင္း
#ေမာင္သုံည
#ျမန္မာ့ရာသီပဲြေတာ္မ်ား (သာရေ၀ါ- စိုးၾကည္)
No comments:
Post a Comment