အမ်ားထက္သာသူ ေဒၚသာလူ
******************
တစ္ခါတုန္းက ရြာသာယာမွာ ေဒၚသာလူဆိုတဲ့ ေက်ာင္းအမႀကီးတစ္ဦး ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ေနရာတကာမွာ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ သူမ်ားထက္ သာခ်င္သတဲ့။ ရြာမွာဆိုရင္ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ ႐ွိတဲ့ေနရာ၊ ေငြေၾကးႂကြယ္ဝတဲ့ ေနရာ၊ ဗဟုသုတ မ်ားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူမ်ားထက္ သာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရြာသာယာက လူေတြက ခပ္ညံ့ညံ့ေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္သူေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ေပ်ာ္စံရာ တရား႐ွိသူေတြဆိုေတာ့ ေဒၚသာလူတစ္ေယာက္ လိုက္မမီဘူးတဲ့။ တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သူက ေနာက္ဆံုးဆိုပဲ။ အလွဴဒါနလည္း လုပ္ပါရဲ႕၊ ဥပုသ္ သီလလည္း ေစာင့္ပါရဲ႕၊ တရား ထိုင္ဖို႔က်ေတာ့ ပ်င္းသတဲ့။
ဒါနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးတိႆက ေဒၚသာလူတစ္ေယာက္ ဥပုသ္ေစာင့္ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ သူမ်ားထက္ သာေအာင္ တရားအားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတာပဲ။ အဲဒီအခါ ေဒၚသာလူက -
``ဆရာေတာ္- တပည့္ေတာ္က အလွဴလည္း လုပ္တယ္၊ ဥပုသ္ သီလလည္း ေစာင့္တယ္၊ ဘုရားလည္း ေန႔စဥ္ ႐ွိခိုးၿပီး ေမတၱာပို႔တယ္၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာလည္း အျမဲ စိတ္ေကာင္းထားတယ္၊ ဒါဆို မၿပီးဘူးလား၊ တရားအားထုတ္ဖို႔ လိုေသးသလား´´ လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က -
``ဒကာမႀကီး၊ အဲဒီ ကုသိုလ္အလုပ္ေတြဟာ အင္မတန္ ေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအလုပ္ေတြက ကိေလသာ အပူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ၿငိမ္ေအာင္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္၊ ၿငိမ္းေအာင္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွ အၿပီးၿငိမ္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ဦး´´ လို႔ နားလည္ေအာင္ ေဟာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚသာလူကေတာ့ နားမဝင္ေသးဘူးတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ မၾကာပါဘူး၊ ၂-ႏွစ္၊ ၃-ႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ ေဒၚသာလူရဲ႕ ခင္ပြန္းသူေဌးႀကီး ဆံုးသြားသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေဒၚသာလူရဲ႕ သမီးေလးနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦး စုစုေပါင္း မိသားစုဝင္ေလးဦးဟာ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားပါသတဲ့။
ေဒၚသာလူတစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြးလိုက္တာ အေမာဆို႔မတတ္ပါပဲ။ `ေတြးေလ ေတြးေလ ေဆြးမေျပ´ ဆိုတာလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အတိတ္က အေၾကာင္းေတြ သတိရၿပီး ေဒၚသာလူ အျမဲမ်က္ရည္ က်ေနရတယ္။ အခုေတာ့ ေဒၚသာလူ မဟုတ္ဘဲ ေဒၚသာပူ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဥပုသ္ေန႔မွာ ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ ဦးတိႆကို ေလွ်ာက္ရတယ္။
``ဆရာေတာ္ဘုရား၊ အခု တပည့္ေတာ္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိတ္ဆင္းရဲ ေနရပါတယ္ ဘုရား၊ အဲဒါ တပည့္ေတာ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးေတာ္မူပါဘုရား´´ လို႔ ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးတိႆက-
``ဒကာမႀကီး၊ ဒကာမႀကီးရဲ႕ စိတ္ကို ဘယ္သူေတြက ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနသလဲ´´ လို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေဒၚသာလူဟာ သူ႕စိတ္ကို သူ႕စိတ္ကပဲ ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သတိရသြားၿပီး ``မွန္လွပါ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ကို တပည့္ေတာ္ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ပါေတာ့မယ္ဘုရား´´ လို႔ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။
ဆရာေတာ္ ဦးတိႆကလည္း အတိတ္ကို မေတြးဘဲနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ ခႏၶာမွာပဲ စိတ္ကို တည့္ေအာင္၊ တည္ေအာင္ထားၿပီး သတိတရားေလးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေနဖို႔ ေဟာၾကားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေဒၚသာလူဟာ တရားကို ပိုၿပီး အားထုတ္ပါတယ္။ ရာသီဥတုေတြ ဘယ္လိုပဲ ပူပူ၊ ေအးေအး ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူးတဲ့။ ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ဘယ္ေလာက္နာနာ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူးတဲ့။ စိတ္မနာဖို႔သာ အေရးႀကီးသတဲ့၊ ေနအလြန္ပူလို႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ရာ ပင္ပန္းတဲ့အခါမွာေတာင္မွ--
`လူ႕ျပည္မွာ ေနတစ္စင္း ထြက္႐ုံနဲ႔ ဒီေလာက္ပူရင္ ငရဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီအပူထက္ အဆေပါင္း သိန္းသန္းကုေဋမက ပူေပလိမ့္မယ္၊ ငရဲျပည္မွာက လုပ္ပိုင္ခြင့္ လံုးဝမ႐ွိ၊ ခံစားပိုင္ခြင့္လည္း ဗလာနတၳိ၊ အခု လူ႕ျပည္မွာက ပူအိုက္ေသာ္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ခံစားပိုင္ခြင့္ မ႐ႈံးဘူး၊ တရားအားထုတ္ႏိုင္ေသးတယ္၊ အခု ပ်င္းေနလို႔ တရားမရဘဲ ေသလွ်င္ ငရဲဒုကၡက လြတ္ဖို႔ မျမင္၊ ငရဲမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္´ ဆိုၿပီး ပ်င္းစိတ္ကို ႏွိမ္ကာ ႀကိဳးစားသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူနဲ႔အၿပိဳင္ ဘုရားကို ေရပိုလွဴတယ္။ ခါတိုင္းထက္ ဘုရား ပို႐ွိခိုးတယ္။ ေမတၱာကိုလည္း ပိုပြားတယ္။ ဒါနကို ပိုလုပ္သလို သီလကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္သတဲ့။ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ခႏၶာသေဘာကို သတိနဲ႔ဉာဏ္နဲ႔ ဝိပႆနာ႐ွဳၿပီး ေနလိုက္တာ ေနပူဒဏ္ေတာင္ သက္သာသတဲ့။ ဒီလိုပဲ ေအးတဲ့အခါ၊ ဆာေလာင္တဲ့အခါ၊ နာက်င္တဲ့အခါေတြမွာလည္း ႀကိဳးစားၿပီး ႐ွဳမွတ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ေဒၚသာလူဟာ စိတ္ဓာတ္ကိုျမႇင့္ လမ္းကိုဖြင့္ၿပီး တရားႀကိဳးစား အားထုတ္လိုက္တာ စိတ္ဓာတ္ေတြ စင္ၾကယ္ခံ့က်န္း တည္ၾကည္ရႊင္လန္းလာပါသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ တရားကို ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာ ဆင္းရဲဒုကၡအားလံုး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကိုေတာင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရၿပီး ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားသတဲ့။ ေဒၚသာလူတစ္ေယာက္ ဝမ္းေျမာက္လိုက္တာတဲ့။ ဆရာေတာ္ ဦးတိႆကိုလည္း သြားၿပီး ကန္ေတာ့တယ္။
``ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟာ အခု အပူအပင္ေတြၾကားထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ပါၿပီ၊ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ ၾကားထဲမွာပဲ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေနႏိုင္ပါၿပီ၊ အင္မတန္ ဝန္ေလးတဲ့ လူမႈဒုကၡေတြ ၾကားထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနလို႔ ရပါၿပီဘုရား´´ လို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ ဦးတိႆက သာဓုသံုးႀကိမ္ ေခၚေတာ္မူၿပီးေတာ့ --
``ကဲ-ေဒၚသာလူ၊ အခုေတာ့ ဒကာမႀကီးဟာ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ပဲ တျခားလူေတြထက္ သာသြားပါၿပီဗ်ာ´´ လို႔ အမိန္႔႐ွိလိုက္ပါသတဲ့။
တိပိဋကဓရ၊ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက
ေယာ ဆရာေတာ္ႀကီး
ဤဓမၼပံုျပင္ျဖင့္ တိပိဋကဓရ (ေယာ) ဆရာေတာ္က-
(၁) တရားအလုပ္ဟူသည္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္လင္စြာ ဘဝေနပံု ထိုင္ပံုနည္းတစ္ခုျဖစ္၍ မည္သူမဆို သိတတ္သည့္အရြယ္ နားလည္ခ်ိန္ကစ၍ ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း၊
(၂) တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ လူသည္ ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ဘဝ၏ အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက် ေလာကဓံတရားတို႔ေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲမႈ မ႐ွိဘဲ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္လာေၾကာင္းႏွင့္၊
(၃) တရားႏွင့္စပ္ေသာ အသိဉာဏ္သည္သာ ရခဲေသာ လူ႕ဘဝ၏ ျမတ္ႏိုးတန္းဖိုးထားထိုက္သည့္ အႏိႈင္းမဲ့ဆုလဒ္ တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း တို႔ကို ေျပာျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေတာ္ဝင္ႏြယ္
(ေယာဆရာေတာ္၏ ဓမၼပံုျပင္မ်ား စာအုပ္မွ)
posted by/www.facebook.com/bwar99
